Mleko się rozlało. Jest już za późno na połowiczne lub tymczasowe rozwiązania i kompromisy. Minister Macierewicz rzucił publicznie rękawicę swoim przełożonym: Prezydentowi, szefowi partii i co najgorsze pani Premier. To się nazywa niesubordynacja. Minister Obrony Narodowej winien rozumieć znaczenie tego słowa. Niesubordynacja karana jest głową lub degradacją. I tak musi być. Niezależnie od motywacji, którymi kierował się minister. Nawet zakładając szlachetne pobudki, obrony niesłusznie oskarżanego podwładnego, zachowanie ministra Macierewicza jest niewybaczalne. To gorzej niż polityczny grzech, To błąd. Nie idzie mi tu o szkody wizerunkowe, które z powodu jego zabawy w" ciuciubabkę z Misiewiczem" poniósł jego rząd i jego partia. Są one istotne i mają swą cenę. Dużo wyższą niż wszystkie posady razem wzięte, jakie Misiewicz mógłby kiedykolwiek objąć. Chodzi o hierarchię władzy i jej logikę. Żaden premier nie może pozwolić sobie by jego minister, z jego partii, ostentacyjnie dezawuował polecenia szefa rządu. To prosta droga do anarchii w rządzie.
Trudno zaiste założyć, że minister Macierewicz tego nie wie, lub bezmyślnie lekceważy. I to jest w tej sprawie najgorsze. Konkluzja jest więc nieunikniona. Minister Macierewicz, ze sobie jedynie znanych pobudek, rzuca wyzwanie swym przełożonym. Czas pokaże jakie to cele mu przyświecają. Można by o tym spekulować, ale nie dziś. Na dziś, jego dymisja jest moim zdaniem nieunikniona. I konieczna. Chciałoby się powiedzieć: sam tego chciałeś Grzegorzu Dyndało!
P.S. Uważam, że jeśli minister Macierewicz liczy, że jego dymisja pozwoli mu na zbudowanie swojej frakcji partyjnej i samodzielną grę o władzę, to się przeliczy. Niczego sam nie zbuduje. Zrujnować może sporo, ale żadnych wyborów nie tylko nie wygra, ale nawet nie przekroczy progu wyborczego. To też powinien wiedzieć.
